Wilk

Czasem jestem jak wilk nocy -
wprost, na przełaj mknę przez puszczę.
Czasem też, jak wilk swym nosem -
czuję zdobycz. Już nie puszczę!

W pędzie mijam wiele rzeczy -
tu domostwa, tam bezdroża.
Mijam kwiaty, polne krzewy.
Nikt zawrócić mnie nie zdoła.

Księżyc wciąż ze słońcem walczy -
ja zaś z tym, co tkwi gdzieś we mnie.
Czasem chcę ten krzyk rozpaczy
wyznać światu wyciem rzewnym.

Samiec alfa ze mnie żaden.
Jak ja miałbym rządzić stadem?
Ja wszak nawet tego nie chcę.
Ja wytchnienia pragnę wreszcie.