Dama w czerni

Czasem taki czas przychodzi,

że po ciemku żal z serc spływa.

Noc te serca ciągle chłodzi,

lodem asfalt się pokrywa.

Czasem dama w czerni płacze,

gdy jej brokat z gwiazd zabiorą.

Gęste chmury są jej płaszczem.

Blask latarnii jej ozdobą.

Żal tej damy nieprzespany

męczy Księżyc, co się schował.

Nie chce być przesłuchiwany -

jego też dziś boli głowa.

Ranek rozwód im zwiastuje.

Ziemia sucha już w połowie.

Chociaż Księżyc noc miłuje,

Słońce o tym się nie dowie.